Rozdział 2. ♥

~Caroline~
Obudziłam się u siebie w łóżku. Byłam w jeansach i t-shirt'cie, przykryta kocem. Moja bluza i czapka leżała w moich nogach. 'Rodzice musieli mnie przenieść jak spałam' Spojrzałam na telefon. 23.41. Leżałam tak jeszcze chwilę. Przeczesałam ręką włosy, postanowiłam pójść do łazienki i wziąć długą, relaksacyjną kąpiel. Byłam obolała. Stając przed lustrem, spojrzałam na siebie. Moje długie, proste włosy opadały bezwładnie na ramiona. Chaotycznie oplatały bladą, zmęczoną twarz. Przyglądałam się swojemu obiciu jakbym patrzyła na kogoś obcego. W tym tkwił problem. To nie był ktoś obcy tylko osoba, którą się stałam. Nienawidziłam jej. Nienawidziłam tego kim się stałam. Zwykłą marionetką wykonującą posłusznie każdy rozkaz. Nie potrafiłam zrozumieć gdzie podziała się ta dziewczyna pełna życia, kochająca to co robi. Gdzie podziały się te radosne dni w jej życiu?! Prysnęły jak bańka mydlana z dniem kiedy trzeba było dorosnąć. Z dniem kiedy przyszłość stała się ważniejsza od teraźniejszości.

 'Kiedy w twoim zapachu nie ma już zgiełku miasta. Na twarzy przelewa się czysty spokój, mogę patrzeć na ciebie godzinami. I wiem, że tego nienawidzisz bo chcesz być zawsze idealna ale ja właśnie taką cię kocham' 
Adele

~Niall~

Stoję na balkonie i spokojnie dopalam papierosa, oparty o framugę drzwi. Niebo gwieździste rozciąga się nad Londynem. Smutno spoglądam na miasto, które nigdy nie śpi. Wiecznie zatłoczone ulice, ludzie pędzący nie wiadomo dokąd. Miało to swój niebywały urok i magię, lecz po pewnym czasie się nudziło. Zaczynałeś popadać w rutynę. Z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk przychodzącej wiadomości. Wyciągnąłem telefon z kieszeni moich, szarych dresów i sprawnym ruchem odblokowałem go.

'Stary zbieraj się! Jedziemy na piwo, musimy pogadać'

                          Zayn

Zaciągnąłem się ostatni raz papierosem i wszedłem do środka zamykając za sobą drzwi balkonowe.

'Za dwadzieścia minut będę u ciebie pod domem'

                  Nialler

Rzuciłem telefon na kanapę i ruszyłem do łazienki. Szybki prysznic, ciemne jeansy, świeży t-shirt i jakaś pierwsza lepsza bluza. Po niespełna dziesięciu minutach byłem gotowy i jechałem po Zayn'a.

'Śpiączka to miły stan. Dob­rze w niego za­paść, kiedy nie można się zde­cydo­wać: żyć czy umierać.'

 Jonathan Carroll

~Caroline~

Umyta przebrałam się w zadurzy, ciepły dres i usiadłam na parapecie. Tępo gapiłam się w ciemności i księżyc za oknem. Nerwowo zaczęłam skubać rękaw od bluzy. W mojej głowie panował kompletny chaos, z którym za cholerę nie mogłam sobie poradzić. Moja bezsilność mnie dobijała. Nawet nie wiem kiedy łzy zaczęły płynąć mi po policzkach. Załamana skuliłam się w kłębek i popadłam w histerię.

'Kiedy zasypiam myślę, czy potrafię umrzeć jak inni'

Anna Kamieńska

~Niall~

Podjeżdżając pod dom Malika zobaczyłem, że chłopak już na mnie czeka. Na mój widok zgasił papierosa i ziają miejsce w samochodzie obok mnie.

- Siema. Co jest? - rzuciłem na powitanie.

- Cześć. A daj spokój. - odparł Zayn odchylając się na fotelu i masując ręką skronie, jakby to miało coś pomóc - Nic się kurwa nie układa. Kłócę się z Perrie, coraz więcej głupich plotek. Mam tego wszystkiego dość.

Patrzyłem na przyjaciela w ciszy, rozmyślając nad każdym jego słowem. Nawet nie wie jak mu zazdroszczę obecnej sytuacji. Może nie tyle co kłótni z dziewczyną ale, że w ogóle jakoś układa sobie życie z drugą połową.

- Jedźmy już na te piwo lepiej - dodał zmęczonym głosem.

Wyrwany z rozmyśleń kiwnąłem tylko głową i ruszyliśmy.

~

Obudziłem się na kanapie przykryty kocem nadal mając na sobie rzeczy z wczoraj. Zerknąłem na stolik koło mnie i chciałem dosięgnąć telefon, który leżał niemiłosiernie na drugim końcu mebla. Przechyliłem się bardziej by go dosięgnąć, kiedy kanapa się skończyła i wylądowałem na kimś.
- Auuuuuu... - sykną Zayn - Niallerrrrrr...
- Zayn?! Co ty robisz u mnie na podłodze? - zdziwiłem się.
- Mógłbym zadać to samo pytanie! Co ty robisz na mnie?!? - podirytował się Mulat.
- Wybacz - odpowiedziałem i zręcznie odsunąłem stolik oraz położyłem się na podłodze koło przyjaciela wpatrując się w sufit.

~Zayn~
- Wracając do twojego pytania - zacząłem słabo nadal czując ból po niemiłej pobudce - Byliśmy wczoraj na piwie. Pokłóciłem się z Perrie tak wyszło, że nie chciałem wracać do domu - spojrzałem na Irlandczyka, który dalej słuchał mnie w ciszy - Trochę przeholowaliśmy z alkoholem i przenocowałeś mnie.
Niall tylko kiwną głową na znak i dalej smutno wpatrywał się w sufit. Martwiłem się o mojego przyjaciela. Chodził przybity, smutny, mało mówił. Wczoraj też prawie w ogóle się nie odezwał, ciągle gdzieś patrzył z utęsknieniem. Zmartwionym wzrokiem patrzyłem na Niallera. Ściągną brwi i otworzył usta jakby chciał chciał coś powiedzieć ale w ostatniej chwili rozmyślił się.
- Nawet nie wiesz jak ci zazdroszczę - usłyszałem cichy szept.
- Słucham ? - myślałem, że się przesłyszałem.
- Nawet nie wiesz jak ci zazdroszczę - donioślej powtórzył.
- Czego ?
- Tego, że masz osobę, którą kochasz. To, że tworzycie razem coś pięknego. Mimo kłótni jest między wami ta niesamowita więź. - Niall zacisną usta w cienką linijkę i westchną cicho, zrezygnowany - Tak bardzo ci tego zazdroszczę...
Wpatrywałem się smutno w przyjaciela. Szkoda mi go było. Wiedziałem jak samotność go powoli dobija.
- Ej a ta dziewczyna z ...
- Proszę cię - prychną - wiesz dobrze, że to był zwykły romans, bo leciała na moją kasę.
Chcą nie chcąc, w tym przypadku i wielu ostatnich musiałem mu przyznać rację.
- Jestem pewien, że niedługo ją spotkasz. - nie wiem skąd to wiedziałem, po prostu tak czułem.
- Myślisz ? -z nadzieją niebieskie oczy wlepiły się we mnie.
Tym razem ja odwróciłem wzrok na sufit i z szerokim uśmiechem, zatwierdziłem się w tej tezie.
- Ja to wiem Nialler! Po prostu to wiem.
Irlandczyk uśmiechną się blado, wstając, podniósł mój telefon ze stolika, o który było dzisiaj tyle zamieszania i rzucił go do mnie, mówiąc:
- Masz nową wiadomość.
Rozsiadł się na kanapie, a ja podniosłem się do pozycji siedzącej i sprawnym ruchem ręki odblokowałem urządzenie.

'Przepraszam za wczoraj. Porozmawiajmy. Martwię się ;C'

      Perrie

Mimowolnie moje knociki ust podniosły się.

- Kto to? - zaciekawił się blondas.

- To Perrie.

- Wiesz co? Zrób coś dla mnie i nie spierdol tego.

       _____________________________________________________________________


  Od autorki :
Mamy rozdział drugi !! ♥
Z góry przepraszam za literówki i ewentualne błędy ;)

 Jeśli się podobało ~ Proszę komentujcie! Krytyka też mile widziana! :)
 
Jeśli chcecie dedykacje, macie jeszcze jakieś pytania lub chcecie popisać zapraszam na mojego Twittera (link z prawej strony w zakładce 'MOJE STRONY' )
Na koniec jeszcze chciałam podziękować znajomym za doping w pisaniu, tego opowiadania i pomocy w rozsyłaniu go! Dziękuję jesteście kochani!!
~Lots of love Adele ♥~